HOME

'ขออุทิศแด่ ทุกดวงวิญญาณบรรพบุรุษและผู้วายชนม์'

'ความผิดหวัง,ความเสียใจ,สุข,เศร้า,เหงา ทุกห้วงอารมณ์ล้วนเกิดขึ้นแล้วดับไป สิ่งรอบกายล้วนแตกสลายแล้วเกิดขึ้นอีก บางสิ่งบางอย่างก็หายไปโดยที่เราไม่ทันได้รู้ตัว ชีวิตก็เช่นกัน...'

การตัดสินใจครั้งนี้นับเป็นครั้งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของผม เมื่อเผชิญกับความผิดหวังซ้ำๆการถูกตำหนิการหักหลังการอะไรก็แล้วแต่ที่ทำให้ต้องเสียใจ ผมค่อยๆเลื่อนบานประตูกระจกออกสายลมอ่อนและแสงแดดยามเย็นลอดผ่านม่านประตูกระทบเข้ากับดวงตาที่ยังคงเปียกชุ่มด้วยน้ำตา...

นี่อาจเป็นครั้งแรกที่ผมจะไม่ต้องเผชิญกับสิ่งเหล่านี้อีกต่อไป ผมค่อยย่างเท้าออกไปยืนที่ขอบกั้นของระเบียงแมนชั่น สูดลมหายใจเฮือกใหญ่หนึ่งครั้งแล้วเริ่มหลับตา ยามเย็นทำให้ใจผมสงบนิ่งรอบข้างเงียบสงัด ก่อนเต็มใจก้าวเท้าออกไปอย่างยินดีที่จะรับความตายเบื้องหน้า...

'พอแล้วล่ะ' ร่างของผมกำลังล่วงหล่นจากแมนชั่นชั้นห้า สายลมเข้าห่อหุ้มร่างกายของผม มันทั้งเกรี้ยวกราดและปลอบประโลม ในห้วงเวลาต่อจากนี้มีเพียงความว่างเปล่า และร่างทั้งร่างก็เข้าปะทะกับพื้นคอนกรีตหนาเบื้องล่าง ให้ตายสิ... ความตายมันเจ็บเหมือนกัน ความเจ็บปวดพุ่งเข้าจู่โจมอย่างสาหัส แขนขาพับผิดรูปร่างไปหมด จากนั้นร่างก็ถูกห่อหุ้มด้วยความอบอุ่นของโลหิต ความเจ็บปวดหายไปแล้วพร้อมกับความอบอุ่น ความหนาวค่อยๆคลืบคลานเข้ามาก่อนที่ทุกอย่างจะค่อยๆหายไป ก็แว่วเสียงกระดิ่งขึ้นอย่างแผ่วเบา และเสียงเล็กใสที่ราวกับเสียงกระซิบ 'กลับบ้าน กัน นะ...'

#HOME

#Dr.stone

แต่งไปอัพไปถึงจะช้าหน่อย แต่ก็รบกวนฝากผลงานด้วยนะครับ :)